Hallo iedereen,

Het is weer tijd om jullie een update te geven.

Week 3 is achter de rug en dat betekent dat mijn verblijf in Tana Toraja er al bijna op zit. Nog een weekje ongeveer en dan moet ik afscheid nemen van de mensen waarmee ik 4 weken heb samengewoond. Nog even niet aan denken dus...

Week 3 was me weer een avontuur zeg. Het begon met pannenkoeken bakken. Een leuk idee om pannenkoeken te bakken voor ze, maar ik had nog nooit pannenkoeken gebakken. Bij elkaar zijn we met z'n 16en en iedereen wilde gemiddeld 3 pannenkoeken. 50 pannenkoeken bakken met één klein pannetje, wat een uitdaging! Na 2 uur lang bakken, konden de kids eindelijk hun pannenkoeken eten. Ze smulden ervan en vroegen of ik de volgende dag weer wilde bakken, maar ik ga het nooit meer doen voor ze haha.

Ook was het tijd om na 60 dagen mijn visum te verlengen. Ik dacht dat dit wel in de grote stad Rantepao kon (20 min van het dorpje Bua), maar nee de kinderen en medewerkers lachten me uit. De rit heen en terug duurde bij elkaar weer 10 uur. Normaal duurt het verlengen van je visum 3 dagen, maar die tijd hadden wij natuurlijk niet. Er was dus een enorme haast en we vetrokken 5 uur 's ochtends al. Normaal duurt de rit dus 5 uur, maar mijn taxichauffeur deed hier slechts 3,5 uur over. We scheurden door de bergen met enorm veel bochten, hobbels en slechte wegen. Op het immigratiekantoor moesten we nog eens 4 uur wachten totdat ik eindelijk geholpen werd. Toen ik aan de beurt was, was er een rust van 3 uur lang (echte ambtenaren ja). Na lang wachten, kon ik eindelijk geholpen worden en werd mij verteld dat mijn visum niet op tijd klaar was voor vandaag. Toen mijn biljetje van 100.000, omgerekend 6 euro, tevoorschijn kwam, werd er opeens harder gewerkt en was mijn visum diezelfde dag nog klaar, yes!! Op de terugweg had de taxichauffeur ook blijkbaar haast en reed opnieuw kei hard. Ik werd enorm misselijk. Toen er een andere vrouw instapte, werd zij ook enorm wagenziek. En daar ging ze.. Overgeven in de auto. En ja hoor, ik hield het door haar ook niet meer. Was me niet echt een prettige dag.

De volgende dag, moe en nog zwak, zouden we de hoogste berg van Toraja beklimmen. Ik stemde toch in uiteindelijk om mee te gaan. Ik verwachtte wel een paadje omhoog en dat het niet heel zwaar zou worden. Maar nee hoor, ik moest gewoon tussen de bosjes doorlopen. Bovendien had het net geregend en was alles vol met blubber en super glad. Ik kwam met mijn speciale Nike sportschoenen aan en de kids op rubberen slippertjes. Al snel raakten de kids op voorsprong en waren wel binnen een half uur op de top. Na 1,5 uur, 2 stops, overal wondjes van brandnetels, beten van ongedierte en een knalrood hoofd, was ik er ook eindelijk. Na een half uur liggen op de grond, was ik weer opgeladen en genoot ik ook van mijn uitzicht. We hadden uitzicht over een heel groot deel van Toraja. En toen kwam uitdaging 2, naar beneden. Dit zou conditioneel niet heel zwaar worden, maar het was gewoon enorm glad en gevaarlijk. Ik weet niet hoe, maar de kids waren weer binnen een half uur beneden en niet vies. Ik daarentegen, ben 4 keer kei hard gevallen en doorgegleden. Na 1,5 uur was ik ook beneden. Een onvergetelijke ervaring, maar ik ga dit nooooit meer doen.

Over iets meer dan een week moet ik afscheid nemen. Dat gaat heel zwaar worden, maar ik weet ook dat ik er iets moois voor terugkrijg, namelijk familie! Wat heb ik er een zin in. En bovendien mis ik gezelligheid, winkeltjes en restaurantjes. Ik kreeg al een paar berichten van vrienden/familie dat ze niet met me gaan winkelen als ik terug ben, want dat gaat een "hell" worden haha.