Hoi iedereen,

Tijd om jullie weer op de hoogte te brengen.

Mijn tijd in Zuid-Sulawesi zit er officieel op. Het waren 4 hele moeilijke, leerzame en vooral super mooie weken. Zelf besef ik nog niet dat ik voor weeskinderen heb gezorgd, maar dat zal ik vast in Nederland pas echt goed realiseren.

Mijn laatste week was erg leuk. Na 3 weken alleen te zijn geweest, kwamen er weer drie nieuwe vrijwilligers erbij. Het voelde goed om ervaringen te delen en de vrijwilligers uit te lachen om de dingen die voor hen nog wennen waren, maar voor mij nu zo vanzelfsprekend. Wel had één vrijwilligster al besloten om na een dag weer terug te keren naar Nederland. De verschillen in cultuur en hygiene waren voor haar te groot.

Wel ben ik met de andere vrijwilligers op tour geweest naar Zuid-Toraja. Toen we net onderweg waren, zagen we een varken uit een vrachtwagen komen. Dat kan maar een ding betekenen: een belangrijke ceremonie! En inderdaad, een begrafenis. Wij mochten ook komen en dit had ik niet willen missen. De overleden man was al 3 jaar geleden overleden en de familie had eindelijk genoeg geld om de begrafenis te financieren. Zoals de tourgids zei: jullie sparen voor een vakantie en wij voor de dood. Er werden 2 buffels en 5 varkens geslacht voor alle gasten (kijk je toe met een mandje rijst met varkensvlees op je schoot). Het was erg heftig en je had ook zeker niet een zwakke maag moeten hebben. Na de ceremonie zijn we naar de graven in Lemo en de babygrave in Gembira geweest. Vooral de babygrave was erg bijzonder. Vroeger werden doodgeboren kindjes in een boom met sap gestopt. De moeders geloofden dat de kindjes het sap opdronken en zouden groeien. Daarna zijn we naar de natural caves en Ke'te Kesu geweest. Ke'te Kesu staat bekend om zijn traditionele Torajaanse huizen. Dit wordt al 30 generaties lang doorgegeven. Ik vind het bijzonder hoe de inwoners aan het moderniseren zijn, maar toch hun oude sterke tradities voortzettend.

Voor de rest heb ik mijn laatste dagen veel genoten van de kids. Ook hebben we taarten gebakken voor het verjaardag van het oudste meisje Midar. Eigenlijk zou ik pas vandaag (maandag) aankomen in Makassar, maar ik had besloten om een vlucht op vrijdag terug te nemen van Toraja naar Makassar. Eenmaal op het vliegveld had ik eerst drie uur vertraging en daarna werd mijn vlucht gecanceld. Deze vlucht wordt een keer per week uitgevoerd, dus ik moest terug met een openbare touringbus. Het afscheid viel mij erg zwaar. De kids hadden een lied voor mij gezongen over dat ze mij waardeerden als persoon en weer afscheid moesten nemen. Na veel traantjes gelaten te hebben en alle kids een dikke knuffel te hebben gegeven, was het tijd om te gaan.

Na 10 uur reizen was ik eindelijk in Makassar aangekomen. Hier heb ik twee dagen alleen gespendeerd en zondag kwamen eindelijk de mensen op wie ik zolang had gewacht: mijn familie! Wat was ik blij om ze te zien. Samen reizen we morgen (10 juni) naar Ambon. Vroeger heb ik mijn ouders heel vaak gevraagd waarom we niet naar de Maluku gaan, maar ze zeiden altijd dat ik oud genoeg moest zijn om het te kunnen beseffen. Morgen zie ik na 18 jaar eindelijk waar mijn roots liggen en ik zal mijn familie ontmoeten. Ik heb er heel veel zin in, maar ik ben ook natuurlijk nerveus en nieuwsgierig waar ik beland. Maar het zal niets voor niks 'ambon manise' genoemd worden.

Tijd om weer te genieten. Spreek jullie snel.

Groetjes,
Sarah