Maluku en de Gili eilanden

Het is weer tijd om jullie een update te geven!

Mijn dagen op de Molukken zijn voorbij en waren heel speciaal. Al tijdens het landen zag ik de prachtige palmbomen en ander ongerepte natuur. Helaas was het wel regenseizoen, dus we hebben bijna alle dagen regen gehad.

Mijn familie wist niet van onze komst en pas de dag van vertrek vertelde ik aan Sisca (mijn nicht die ik al eerder in Nederland ontmoet heb) dat ik alleen naar de Molukken zou komen. Ze vertelde meteen dat er familie klaar zou staan om mij op te vangen. Eenmaal aangekomen in ons hotel in Latuhalat, stonden ze mij op te wachten. Suprise! Natuurlijk waren opa, oma, Laurens, Cheyenne, mama ani en Charlotte ook mee. Ze waren allemaal erg verrast en vonden het hartstikke leuk.
Vooral de eerste dagen waren heel overweldigend. Ik wist niet dat ik zo'n grote familie had. Alleen al in het Anakotta huis in Air Salobar stonden meer dan 40 man klaar om ons te verwelkomen. En dat is nog maar van een overgrootopa en oma!! Het was ook leuk om te zien dat ik gewoontes terugzag die ik van huis uit ook heb meegekregen. We hebben veel tijd doorgebracht met hen. Ook ben ik nog naar mijn moeders (Oppiers) kant van de familie geweest in Skip. Ook zij waren heel erg blij met mijn komst. Mijn tijd op de kampong op Wassu vond ik het leukst. Hier komt mijn familie vandaan. Aan het begin moesten we gezegend water uit Wassu drinken om ingewijd te worden tot de Anakotta familie. Een erg mooi moment was dat.

Ook heb ik nog tours gemaakt op Ambon. Ik wilde graag de heilige morena's in Waai zien. De morena's worden uit hun hol gelokt met ei om aangeraakt te worden. Laurens en tante Antho zijn het water ingegaan om ze op te pakken. Degene die het graagst naar Waai wilde, durfde natuurlijk weer niet het water in (ik). Ook ben ik naar Liang beach geweest. Licht blauw water en super helder. En ook hebi ik bij de gezellige eettentjes voor het eerst rujak gegeten hmmmmm.

Na mijn tijd op de Molukken was het tijd om afscheid te nemen van iedereen en ook van opa, oma en tante Antho. Vanaf nu stonden wij 4tjes er alleen voor. Het was tijd om eindelijk vakantie te vieren. Het begon op de Gili eilanden. Naast heerlijk zonnen op het spierwitte zand, zijn we nog Australie-Nederland wezen kijken en daarna natuurlijk een feestje gevierd. Na een lange bootrit, zijn we nu weer terug op Bali in Kuta. Tijd om nog lekker te shoppen, te zonnen en te genieten.

Dat ga ik nu ook meteen doen. Selamat siang!!

Eindelijk herenigd met familie!

Hoi iedereen,

Tijd om jullie weer op de hoogte te brengen.

Mijn tijd in Zuid-Sulawesi zit er officieel op. Het waren 4 hele moeilijke, leerzame en vooral super mooie weken. Zelf besef ik nog niet dat ik voor weeskinderen heb gezorgd, maar dat zal ik vast in Nederland pas echt goed realiseren.

Mijn laatste week was erg leuk. Na 3 weken alleen te zijn geweest, kwamen er weer drie nieuwe vrijwilligers erbij. Het voelde goed om ervaringen te delen en de vrijwilligers uit te lachen om de dingen die voor hen nog wennen waren, maar voor mij nu zo vanzelfsprekend. Wel had één vrijwilligster al besloten om na een dag weer terug te keren naar Nederland. De verschillen in cultuur en hygiene waren voor haar te groot.

Wel ben ik met de andere vrijwilligers op tour geweest naar Zuid-Toraja. Toen we net onderweg waren, zagen we een varken uit een vrachtwagen komen. Dat kan maar een ding betekenen: een belangrijke ceremonie! En inderdaad, een begrafenis. Wij mochten ook komen en dit had ik niet willen missen. De overleden man was al 3 jaar geleden overleden en de familie had eindelijk genoeg geld om de begrafenis te financieren. Zoals de tourgids zei: jullie sparen voor een vakantie en wij voor de dood. Er werden 2 buffels en 5 varkens geslacht voor alle gasten (kijk je toe met een mandje rijst met varkensvlees op je schoot). Het was erg heftig en je had ook zeker niet een zwakke maag moeten hebben. Na de ceremonie zijn we naar de graven in Lemo en de babygrave in Gembira geweest. Vooral de babygrave was erg bijzonder. Vroeger werden doodgeboren kindjes in een boom met sap gestopt. De moeders geloofden dat de kindjes het sap opdronken en zouden groeien. Daarna zijn we naar de natural caves en Ke'te Kesu geweest. Ke'te Kesu staat bekend om zijn traditionele Torajaanse huizen. Dit wordt al 30 generaties lang doorgegeven. Ik vind het bijzonder hoe de inwoners aan het moderniseren zijn, maar toch hun oude sterke tradities voortzettend.

Voor de rest heb ik mijn laatste dagen veel genoten van de kids. Ook hebben we taarten gebakken voor het verjaardag van het oudste meisje Midar. Eigenlijk zou ik pas vandaag (maandag) aankomen in Makassar, maar ik had besloten om een vlucht op vrijdag terug te nemen van Toraja naar Makassar. Eenmaal op het vliegveld had ik eerst drie uur vertraging en daarna werd mijn vlucht gecanceld. Deze vlucht wordt een keer per week uitgevoerd, dus ik moest terug met een openbare touringbus. Het afscheid viel mij erg zwaar. De kids hadden een lied voor mij gezongen over dat ze mij waardeerden als persoon en weer afscheid moesten nemen. Na veel traantjes gelaten te hebben en alle kids een dikke knuffel te hebben gegeven, was het tijd om te gaan.

Na 10 uur reizen was ik eindelijk in Makassar aangekomen. Hier heb ik twee dagen alleen gespendeerd en zondag kwamen eindelijk de mensen op wie ik zolang had gewacht: mijn familie! Wat was ik blij om ze te zien. Samen reizen we morgen (10 juni) naar Ambon. Vroeger heb ik mijn ouders heel vaak gevraagd waarom we niet naar de Maluku gaan, maar ze zeiden altijd dat ik oud genoeg moest zijn om het te kunnen beseffen. Morgen zie ik na 18 jaar eindelijk waar mijn roots liggen en ik zal mijn familie ontmoeten. Ik heb er heel veel zin in, maar ik ben ook natuurlijk nerveus en nieuwsgierig waar ik beland. Maar het zal niets voor niks 'ambon manise' genoemd worden.

Tijd om weer te genieten. Spreek jullie snel.

Groetjes,
Sarah

Alweer bijna voorbij!

Hallo iedereen,

Het is weer tijd om jullie een update te geven.

Week 3 is achter de rug en dat betekent dat mijn verblijf in Tana Toraja er al bijna op zit. Nog een weekje ongeveer en dan moet ik afscheid nemen van de mensen waarmee ik 4 weken heb samengewoond. Nog even niet aan denken dus...

Week 3 was me weer een avontuur zeg. Het begon met pannenkoeken bakken. Een leuk idee om pannenkoeken te bakken voor ze, maar ik had nog nooit pannenkoeken gebakken. Bij elkaar zijn we met z'n 16en en iedereen wilde gemiddeld 3 pannenkoeken. 50 pannenkoeken bakken met één klein pannetje, wat een uitdaging! Na 2 uur lang bakken, konden de kids eindelijk hun pannenkoeken eten. Ze smulden ervan en vroegen of ik de volgende dag weer wilde bakken, maar ik ga het nooit meer doen voor ze haha.

Ook was het tijd om na 60 dagen mijn visum te verlengen. Ik dacht dat dit wel in de grote stad Rantepao kon (20 min van het dorpje Bua), maar nee de kinderen en medewerkers lachten me uit. De rit heen en terug duurde bij elkaar weer 10 uur. Normaal duurt het verlengen van je visum 3 dagen, maar die tijd hadden wij natuurlijk niet. Er was dus een enorme haast en we vetrokken 5 uur 's ochtends al. Normaal duurt de rit dus 5 uur, maar mijn taxichauffeur deed hier slechts 3,5 uur over. We scheurden door de bergen met enorm veel bochten, hobbels en slechte wegen. Op het immigratiekantoor moesten we nog eens 4 uur wachten totdat ik eindelijk geholpen werd. Toen ik aan de beurt was, was er een rust van 3 uur lang (echte ambtenaren ja). Na lang wachten, kon ik eindelijk geholpen worden en werd mij verteld dat mijn visum niet op tijd klaar was voor vandaag. Toen mijn biljetje van 100.000, omgerekend 6 euro, tevoorschijn kwam, werd er opeens harder gewerkt en was mijn visum diezelfde dag nog klaar, yes!! Op de terugweg had de taxichauffeur ook blijkbaar haast en reed opnieuw kei hard. Ik werd enorm misselijk. Toen er een andere vrouw instapte, werd zij ook enorm wagenziek. En daar ging ze.. Overgeven in de auto. En ja hoor, ik hield het door haar ook niet meer. Was me niet echt een prettige dag.

De volgende dag, moe en nog zwak, zouden we de hoogste berg van Toraja beklimmen. Ik stemde toch in uiteindelijk om mee te gaan. Ik verwachtte wel een paadje omhoog en dat het niet heel zwaar zou worden. Maar nee hoor, ik moest gewoon tussen de bosjes doorlopen. Bovendien had het net geregend en was alles vol met blubber en super glad. Ik kwam met mijn speciale Nike sportschoenen aan en de kids op rubberen slippertjes. Al snel raakten de kids op voorsprong en waren wel binnen een half uur op de top. Na 1,5 uur, 2 stops, overal wondjes van brandnetels, beten van ongedierte en een knalrood hoofd, was ik er ook eindelijk. Na een half uur liggen op de grond, was ik weer opgeladen en genoot ik ook van mijn uitzicht. We hadden uitzicht over een heel groot deel van Toraja. En toen kwam uitdaging 2, naar beneden. Dit zou conditioneel niet heel zwaar worden, maar het was gewoon enorm glad en gevaarlijk. Ik weet niet hoe, maar de kids waren weer binnen een half uur beneden en niet vies. Ik daarentegen, ben 4 keer kei hard gevallen en doorgegleden. Na 1,5 uur was ik ook beneden. Een onvergetelijke ervaring, maar ik ga dit nooooit meer doen.

Over iets meer dan een week moet ik afscheid nemen. Dat gaat heel zwaar worden, maar ik weet ook dat ik er iets moois voor terugkrijg, namelijk familie! Wat heb ik er een zin in. En bovendien mis ik gezelligheid, winkeltjes en restaurantjes. Ik kreeg al een paar berichten van vrienden/familie dat ze niet met me gaan winkelen als ik terug ben, want dat gaat een "hell" worden haha.

Alweer bijna twee weken op Sulawesi

Hallo iedereen,

Wat gaat de tijd ongelofelijk hard. Vandaag begint alweer mijn 8ste week in Indonesië.
Gelukkig heb ik het erg naar mijn zin en (nog) geen heimwee gehad. Natuurlijk had ik ook graag met Koningsdag en verjaardagen in Nederland willen zijn, maar ik krijg er een unieke ervaring voor terug.

Morgen ben ik alweer twee weken op Sulawesi. De eerste dagen waren erg zwaar voor mij. Ik kon mijn draai niet vinden in het weeshuis en overwoog om weer terug te gaan naar Bali. Ik besefte dat dit een ongelofelijk moeilijk project zou worden en ik kon maar niet wennen aan de cultuurverschillen. Bovendien zijn de kinderen ook al aan het puberen. Ze zijn vaak op hunzelf en hebben niet altijd zin meer om te knutselen, etc. Nadat ik heb besloten om toch door te zetten, was ik heel blij met mijn beslissing. Ik heb het nu enorm naar mijn zin en kan het goed vinden met iedereen in het weeshuis.

Ook heb ik al verschillende dingen gezien. De provincie Tana Toraja heeft een heel ander cultuur dan de rest van Sulawesi. Zo zijn ze hier een beetje in de tijd blijven hangen. Ook heerst hier de dodencultuur. Ze leven dus voor de dood. De buffel is hier een heilig dier en kunnen wel 20.000 euro kosten. Zo ben ik naar een buffel- & varkensmarkt in Bolu geweest. Dit vond ik erg om aan te zien. De buffels worden natuurlijk goed behandeld, maar je ziet levende varkens in zakken voor je neus en het slachten gebeurd ook niet vredelievend. Ook ben ik naar een grot geweest in het plaatsje Londa. Hier worden families begraven. Zo liep ik door donkere grotten en zag ik mensenskeletten en mummies. Verder ben ik naar een 'housewarming' geweest. Dit ging om een traditionele huis uit Toraja. De bazin van het weeshuis is ook erg gastvrij en heeft mij haar woonplaats Makale vol trots laten zien. Vandaag ben ik naar een zwembad geweest met de kinderen. Al om 7 uur 's ochtends stonden ze te popelen, te springen en te vragen wanneer we nou zouden zwemmen.

Mijn bazin heeft kunnen regelen dat we volgende week naar een traditionele bruiloft en begrafenis gaan. Ze proberen het mij allemaal naar mijn in te maken, heel lief. Voor de rest wil ik nog pannenkoeken en patat met hamburgers maken met de kinderen en ze meenemen naar een karaokebar (zingen doen ze de hele dag door). Zondag gaan we de hoogste berg van Toraja beklimmen met een prachtig uitzicht. Ik ben daar erg benieuwd naar (ook of ik überhaupt de top haal).

Voor degenen die zich afvragen of ik al Bahasa Indonesia spreek.. Op Bali ging het heel goed met het spreken en begrijpen, maar hier in Toraja zit ik zover in de binnenlanden. Ze hebben hier een eigen taal en kunnen ook haast geen Bahasa.

Ik hoop dat ik jullie weer snel op de hoogte kan brengen!

Eerste indrukken van Sulawesi

Goede avond,

Hier een berichtje dat ik veilig ben aangekomen in Sulawesi.

Mijn vlucht van Denpasar (Bali) naar Makassar (Zuid-Sulawesi) was erg hectisch, maar uiteindelijk wel goed verlopen. Medewerkers op beiden vliegvelden konden geen engels.
Na 1,5 uur vliegen, stond er een taxichauffeur van het weeshuis op mij te wachten. De rit duurde langer dan ik had verwacht, namelijk 9 uur lang. En ga dan maar eens 9 uur lang naar Indonesische zeiknummers luisteren. Maar wat was mijn omgeving toch prachtig!! Sulawesi kan totaal niet vergeleken worden met Bali. Bali is erg gericht op tourisme en Sulawesi op het platteland en natuur. Ik heb wel duizend mooie rijstvelden gezien met prachtige panorama's. Toen ik aangekomen was, was het al donker en kon ik niet zien waar ik uiteindelijk was beland.

Vanochtend werd ik ontvangen door een Indonesische vrouw die hier werkt. Zij heeft mij alles laten zien. Mijn eerste indrukken waren niet zo geweldig als op Bali. Ik wist dat het primitief zou zijn, maar dit is wel erg wennen allemaal. Ik heb bijvoorbeeld geen normale douche (ik moet een koud emmer water over mezelf gooien), een wc zonder toiletpapier (moet met de hand allemaal) en de stroom is al 3 keer helemaal uitgevallen. Wel weet ik zeker dat ik hier gewend aan raak en dat komt allemaal wel goed.

Vandaag heb ik voor het eerst de kinderen ontmoet. Aangezien ik in een weeshuis werk, hebben de kinderen vaak erge dingen meegemaakt. Hierdoor zag ik grote verschillen met mijn aankomst op het schooltje op Bali. Daar werd ik meteen stevig geknuffeld en betrokken bij hun spelletjes. De kinderen hier waren terughoudender en dat gaf mij meteen een onzeker gevoel. Deed ik het wel goed? Is dit niet een te heftig project voor mij? Een meisje kwam na een uur wel naar mij toe en vroeg naar mijn nagellak. Even later stonden alle 13 kinderen van het weeshuis om mij heen die roze nagels wilden (ja zelfs de jongens!!!). Dit was voor ons allemaal het moment dat we ons relaxed voelden bij elkaar. Voor de rest hebben we de hele dag gespeeld en lekker gegeten

Morgen ga ik mee naar de protestantse kerk. Daarna gaan we lopen naar het stadje Londa om de speciale graven te zien van Toraja.

Tijd om te slapen, want mijn dagritme bestaat normaal uit 5 uur opstaan en 9 uur slapen. Selamat tidur xx

Vierde en vijfde week op Bali

Hallo allemaal,

Na lang niet geschreven te hebben, ben ik er eindelijk weer. Eerlijk gezegd maak ik veel mee en had ik niet de tijd om te schrijven.

In mijn vierde week ben ik van woensdag tot en met vrijdag naar Nusa Lembongan geweest met opa en oma. Onze accommodatie was erg mooi, maar helaas was er verder niet veel te doen op het eiland. De mooie strandjes waren moeilijk bereikbaar (mijn eigenwijze opa is bijna van een berg gekukeld). We hebben er geprobeerd wat leuks van te maken, maar helaas niet wat we verwachtten.
Zaterdag ben ik naar mijn Zweedse vriendin gegaan in Uluwatu (het zuiden van Bali). We hebben rustige strandjes bezocht. Om daar te kunnen komen, moesten we door rotsen heen met een doorgang van hooguit een halve meter. Hier hebben we de hele dag gespendeerd. De volgende dag zijn we naar opa en oma gegaan in Sanur. Hier hebben wij nog een dagje doorgebracht op het strand.

Week vijf is begonnen met een leuke activiteit. Ik ben met mijn vriendin naar de grootste waterpretpark van Azië geweest in Kuta. Na een dagje lol te hebben gehad, ging zij naar die avond weer terug naar Zweden.
Omdat ik morgen naar Sulawesi vlieg en 5 weken geen strand zie, hebben we lekker middagen doorgebracht op Sanur beach. Vanavond ben ik met opa en oma naar Jimbaran geweest om vis te eten.

Morgen start voor mij weer een groot avontuur. Vrijwilligerswerk doen in een weeshuis.... Na afscheid te hebben genomen van opa en oma, moet ik 1,5 uur vliegen. Daarna moet ik nog 8 uur in de auto zitten naar de binnenlanden. Ik verblijf vlakbij Rantepao, in de provincie Toraja. Ik heb hier erg veel zin in, maar ik was nog lang niet klaar met mijn verblijf op Bali. Maar wie weet is het 10x leuker.

Het is erg primitief daar en ik zal waarschijnlijk niet veel internetverbinding hebben. Ik hoop jullie snel weer op de hoogte te kunnen brengen!

Derde week op Bali

Selamat soreh!

Tijd om jullie weer op de hoogte te brengen over mijn derde week op Bali.

De tijd is zo hard gegaan tijdens mijn vrijwilligersproject in Ubud. Ik had nog lang niet genoeg van de kinderen op school, maar wel van mijn verblijf. Het werd opgegeven moment te druk voor dat kleine huisje en het eten was te weinig en vulde niet goed. Na drie weken vond ik het wel goed geweest. Wel ben ik heel blij dat ik dit gedaan heb en ik heb super lieve meiden ontmoet uit alle landen (Nederland, Zweden, Oostenrijk, Australie, Canada, Zwitserland, etc.).
Wel vond ik het erg jammer om afscheid te nemen van de kindjes op school. Heel gek hoe gehecht je kan raken aan ze na drie weken. En dan maar voorstellen dat zij telkens afscheid moeten nemen van vrijwilligsters. Vrijdag heb ik traktaties gemaakt en ook snoepjes uitgedeeld. Als herinnering hebben zij hun handjes op papier overgetrokken en hun naam erbij gezet. Zo heb ik voor altijd iets als aandenken.

Zaterdag ben ik met de taxi naar opa en oma gereden in Sanur. Ik heb nu tot en met 9 mei 'vakantie'. Natuurlijk hebben ze mij verwend met eten na 3 weken droog rijst met boontjes. Lekker tempeh eten op het strand hmm. 'S Avonds zijn we naar Seminyak gegaan om te eten met een kennis van tante Christel en oom Marc. Gezellig allemaal!
Zondag zijn we vroeg vertrokken om naar Sidemen (Oost-Bali) te gaan. Dit is ongetwijfeld het mooiste wat ik tot nu toe heb gezien op Bali. Helemaal geen massatoerisme, verkopers op straat en zelfs geen verlichting op straat 's avonds. We zijn door de sawa's wezen lopen en eind van de middag werden wij door de eigenaar van de bungalows gevraagd om mee te gaan naar een hindoeistische ceremonie in de moedertempel van Bali. Uiteindelijk ben ik samen met nog een Nederlands stel meegegaan. Dit was een unieke ervaring, want dit mag normaal niet als buitenstaander. Na een kilometer omhoog gelopen te hebben (met een sarong aan!!!), zag ik pas hoe druk het daar was. Dit was een maandelijkse ceremonie en er kwamen dus ongeveer duizend hindoeïsten hierop af. De ceremonie ging over de elementen water, vuur, aarde en lucht. Het prachtige is dat iedereen het vol overgave doet, van jong tot oud. Een moment dat ik nooit zal vergeten.

Vandaag ben ik weer in Sanur met opa en oma. Woensdag gaan we naar Nusa Lembongan, een duikerseiland op 25 minuten varen van Sanur. Een vriendin uit mijn vrijwilligershuis komt ook mee. Wat heb ik er veel zin in!

Tweede week op Bali

Selamat malam!

Hier weer een verhaal van mijn tweede week op Bali.

Deze week waren er speciale ceremonies in ons gebied in verband met de full moon. Hierdoor heb ik maar twee keer lesgegeven deze week. Ook heb ik twee nieuwe partners die mij komen helpen, een meisje uit Zwitserland en een meisje uit Australië. Dit was de eerste week voor hun, dus we hebben vooral spelletjes gedaan om de kinderen kennis te laten maken met de nieuwe vrijwilligsters.

Voor de rest was ik te vinden bij een zwembad, Ubud centrum en de markt. We hebben deze week veel regen en onweer gehad, dus ik heb helaas ook veel bij mijn huisje moeten hangen. Donderdag was het hoogtepunt van mijn week: naar het hotel van opa en oma om ze te eindelijk te zien. Na lang knuffelen, zijn we lekker wezen eten. De dag daarop zijn we naar Ubud centrum wezen lopen en daarna naar de markt geweest. Gelukkig heb ik het erg naar mijn zin, maar het was heerlijk om bekende personen te zien, vooral mijn opa en oma.

Dit weekend zou ik met 4 andere meiden naar het oosten van Bali gaan. We hadden een tourgids geregeld, maar hij vond de route naar het oosten niet 'mooi', dus besloot hij dat we naar het noorden moesten. Dit heb ik twee jaar geleden al gezien, maar het was alsnog een hele belevenis. Zaterdag zijn we naar de rijstvelden, the hot springs, kopi luwak en het vulkaan Mount Batur geweest. Ons eindbestemming was Lovina. Vandaag zijn we 5 uur 's ochtends wakker gemaakt om de zee op te gaan voor dolfijnen. Het was heel leuk om het te doen! Helaas kon ik mijn mobiel niet meenemen, omdat hij anders nat kon worden. Een van de andere meiden heeft wel foto's gemaakt, dus die komen nog op mijn blog. Verder zijn we nog naar de waterval Git Git geweest. We zouden ook naar het Tanah Lot Temple gaan, maar het regende opeens enorm hard. Na 3 uur in de auto te hebben gezeten, was het ook wel lekker om weer richting huis te gaan. Eenmaal thuis hebben we nieuwe vrijwilligsters ontmoet, die in ons huisje slapen.

Omdat er veel vraag is hoe mijn kampung eruit ziet, zal ik overdag morgen foto's op mijn blog zetten.

Na een lang weekend is het nu tijd om lekker te relaxen. Groetjes!